Beijing

Woensdagnacht met ’n super-softsleeper (bv allemaal een tv-tje bij het voeteneind) van Xi’an naar Beijing gereisd. De drank vloeide rijkelijk in onze wagon, dus ’t was al snel reuze gezellig. Na aankomst om kwart over zeven nog een uurtje met de bus in de heftige ochtendspits van Beijing gestaan. En nog geen uur later liepen we al over het Tien ‘an men Plein richting de Verboden Stad. Het enorme plein stond vol met chinezen met rode petjes en naar later bleek stonden ze met z’n allen in urenlange rijen te wachten om langs Mao te mogen schuifelen. Die hebben we maar overgeslagen...
’s Middags in de spiksplinter nieuwe metrolijn gestapt om het olympisch stadion te zoeken; dat was nog een hele klus. Uiteindelijk achter een muur de bouwput gevonden waar in het stadion (heet in de volksmond ‘het vogelnestje’ en heeft daar inderdaad wel iets van weg) kant en klaar staat; de infrastruktuur behoeft nog enige aandacht.

In tegenstelling tot vorige week, toen het zicht in Beijing in verband met mist en smog 0 meter was, hebben we deze dagen strakblauwe luchten, maar ’t is wel koud en er staat soms een straf windje. Dat weer troffen we ook tijdens ons bezoek aan de muur; al om half zeven vertrokken omdat we een stuk van de muur hebben beklommen dat bijna 3 uur rijden van de stad ligt. We waren vanochtend dan ook de enigen op een prachtig stuk muur, ’t was een fikse klimpartij maar zeer de moeite waard en heerlijk dat we niet werden overstroomd door chinezen. Na 4 weken rondreizen hebben we genoeg van die rare chinezen en vinden het een dom, onbehouwen en schreeuwerig volk; we kijken uit naar de rustige Merenwijk...(er zijn natuurlijk ook aardige en vriendelijke mensen, maar de overgrote meerderheid zijn ongelikte beren!) Ook de verkoopsters op de silkmarket (een enorm komplex waar alle” bekende merken” voor ’n habbekrats worden verkocht, terwijl de politie buiten de boel in goede banen leidt!) waren niet bepaald de vriendelijkheid zelve. Vooral toen we voet bij stuk hielden en echt niet meer dan 20 euro wilden betalen voor een goretech (....?) jack van Columbia. Als je dan wegloopt lukt ’t altijd.
De laatste dag gaan we met z’n 2-en nog even kris-kras door de stad, van zomerpaleis tot de temple of heaven en nog even shoppen in olympische winkeltjes, voordat we ’s avonds met z’n allen als afscheidsdiner Peking Duck gaan eten.
Jullie hebben begrepen dat het een hele afwisselende reis is geweest met veel hoogtepunten en eigenlijk geen teleurstellingen; prachtige natuur werd afgewisseld met gezellige dorpjes , interessante steden en leuke ontmoetingen op het platteland. Ook het groepsgebeuren was bij tijd en wijlen gezellig en we denken dat het zelfstandig niet op dezelfde manier en even snel gelukt zou zijn geweest.