Lijiang

Na weer ‘ns 4 uur bussen aangekomen in Lijiang (Lie Dzjang) met - zoals de reisgids schrijft – “een 800 jaar oud historische centrum, sinds 1997 prijkend op de World Heritage List van de Unesco”. Hier wonen de Naxi; deze bevolkingsgroep draagt weer mooie gekleurde kleding en hoofddeksels. Ook de keuken is weer anders; we hebben inmiddels genoten van gewokte ‘bullfrog’ en ‘sizzling’yakvlees. We logeren 2 nachten in een karakteristiek hotelletje midden in het oude centrum; dat centrum ziet er inderdaad erg leuk uit met kleine grachtjes en heel veel rode lampionnen. Helaas lopen ook hier weer duizenden chinese touristen rond, maar gelukkig zijn er ook rustige wijkjes te ontdekken met leuke ontmoetingen (zoals het vrouwtje in het kleine winkeltje met een ‘pratende rekenmachine”(het machientje zegt zelfs ‘tot ziens’op z’n chinees als we vertrekken...) en de twee kleine jochies die dolgraag poseren en maar ‘bye-bye ’ blijven roepen als we doorlopen).
Zondagochtend weer voor een paar euro’s twee fietsen gehuurd en een leuke fietstocht gemaakt langs een prachtig park bij de Zwarte Draken-vijver en zo’n 10 km richting Baisha.Hier op het platteland in de bergen (2600 m) moeten we vaak weer met handen en voeten de weg vragen. Gelukkig is het vandaag weer droog, maar de Jadedraakbergen zijn helaas helemaal verdwenen achter de laaghangende bewolking. In Baisha zit een clubje ouwe mannetjes op lokale instrumenten Naxi-muziek te spelen (als we heel eerlijk zijn is het niet om aan te horen!); als we een klein fooitje geven staan ze erop dat één van ons erbij komt zitten en mee gaat tokkelen. Vooruit dan maar weer...
De “wereldberoemde doctor Ho” ontvangt z’n patienten in z’n winkeltje in Baisha; en al gauw wordt ons getoond dat onlangs ook prinses Maxima en Jan Peter Balkenende het gastenboek hebben getekend (we vertrouwen het handschrift niet helemaal...) Helaas is de doctor tijdens ons korte bezoek bezig met een consult met chinese patienten (we mogen echter gewoon foto’s maken...), dus zullen we alle twee nog even moeten blijven leven met een fikse verkoudheid en Marc uiteindelijk toch nog met een darmprobleempje.
Vooral dat laatste komt op dit moment niet erg goed van pas, aangezien we morgen een heftige reisdag voor de boeg hebben; we vertrekken om 7 uur ’s ochtends met de bus naar Panzhihua. Deze busreis duurt zo’n 10 uur (!) en is slechts 270 km lang: we zijn bang dat dat veel zegt over de toestand van de weg...Vervolgens stappen we daar dan rond 7 uur ’s avonds in de nachttrein naar Chengdu voor een rit van nog eens 12 uur. Tja, ik heb al eens eerder gezegd dat reizen niet altijd even leuk is ...!